Ömrümüz hep birşeylere adapte olmaya çalışmakla geçiyor aslında...bu bizim yaratılışımızda var;belki de yaşamımızı sürdürebilmemiz için çok da gerekli bir şey... Bukalemun misali...koşullar , renkler ,iklimler her ne ise kendimizi ona göre güncelliyoruz...
Hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerdir...Başımıza gelenlerle yaşamayı öğreniyoruz.sanırım buna adapte olmak diyebiliriz...Şehir değiştiriyoruz ,ev değiştiriyoruz ,iş değiştiriyoruz , alışık olduğumuz yüzler ortamlar değişiyor adapte oluyoruz...orda o insanlarla o şehirde o evde yaşamayı kabulleniyoruz...Mevki-makam değiştiriyoruz; kimimiz yükselirken kimimiz işini kaybedebiliyor...Hayat bizi buna da alıştırıyor...
Kayıplar yaşıyoruz; en sevdiklerimizden ailemizden yitirdiklerimiz oluyor...onun varlığında yokluğunu düşünmek bile seni çileden çıkartıken,onsuz yapamam nasıl yaşarım derken, birgün o gerçeği yaşadığında ;aslında canın yana yana nasıl hayata devam ettiğini görüyorsun...tam herşey alt-üst oldu derken hayat bununla yaşamayıda öğretiyor sana.farkında olmadan buna da adapte oluyoruz...
Kimi zaman çoğalıyoruz.hayatımıza bir bebek dahil oluveriyor tüm savunmasızlığıyla...Biz de bir o kadar tecrübesiziz aslında...Kaygıların ,korkuların dibine vururken;nasıl başaracağım ona iyi bir ebeveyn olabilecekmiyim derken bir de bakmışız 5.çocuğunu büyüten bir ebeveynin tecrübesiyle hayat bizim bu konuyla ilgili güncellemelerimizi yapmış , anne baba olmaya çoktan adapte olmuşuzdur...
Belki yüzlerce binlerce şeye adapte oluyoruz farkında olmadan..Karanlık bir odaya girdiğimizde bile önce hiç birşeyi göremeyiz. Sonra karanlığa adapte oluruz,o zifiri karanlıkta bile görmeye başlarız..karanlıklara adapte olurken bir yerde aydınlığın olduğunu,yeniden o karanlıktan çıkabileceğimizi de unutmayalım...Diliyorum ki hayat hep güzel yönlerine adapte etmek zorunda bıraksın bizi ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder